Η τελευταία βραδυά

Αυτή η βραδιά μας ίσως και να είναι η τελευταία
Η τελευταία των μεγάλων εποχών
Ύστερα πια θα φύγω…
Όταν πια τίποτα δεν θα έχουμε να πούμε η
Δεν θα θέλουμε να πούμε
Κι άλλη φορά στο έχω πει
Θα φύγω μες στην νύχτα
Θα χαθώ μες στα σοκάκια των υπόκωφων ήχων
Πλάι στις διχασμένες προσωπικότητες των σκιών
Θα πλανηθώ πάνω απ’ τον κόσμο
Ίσως και να σκοτωθώ αεροβατώντας
Στα κάγκελα του μπαλκονιού μου στον τρίτο όροφο
………………………………………………………….
Μπορεί να φταίει κι η πανσέληνος
Ένα από κείνα τα φεγγάρια
Που άξαφνα ανακαλύπτεις τις νύχτες
Που ψάχνεις να ξαναβρείς τις χαμένες σου μνήμες
Ξερώ πως θα έρθουν στιγμές
Οπού δεν θα έχουμε πια τίποτα να πούμε
Η δεν θα ξέρουμε να πούμε
Θα μοιραζόμαστε το ίδιο σπίτι
Το ίδιο κρεβάτι και τα ίδια παιδιά
Κι ούτε μια –ούτε μια- κοινή ανάμνηση αγαπημένη
Ξερώ πως θα έρθουν στιγμές που πνίγουμε ακόμα
Και τις πιο δίκαιες κραυγές μας……


Αθηνά Κοτσόβολου